HAKKETAKKEN

In míjn tuin …

... die vóór op het zuidwesten ligt, zou een groot deel van de dag de zon kunnen schijnen. Ware het niet dát ...

Decennia geleden betrokken wij dit huis op een omgespit weiland. Kaal en plat. Er stonden zelfs nog geen lantaarnpalen en ongehinderd joeg de wind door de straat. Dan neemt de behoefte aan beschutting toe: iets groens wat vooral héél snel gaat.

Wat uiteindelijk het snelst gaat is de tijd, weet ik nu. Ooit lachten we om de typetjes van Van Kooten en De Bie: de oudere jongeren. Maar voor je het weet ben je een jongere oudere. En zit je in de schaduw van iets groens, wat achteraf toch ook wel snel is gegaan: een overontwikkelde berk. Voeg daarbij de van gemeentewege geplante es en je zit in het donker. Daar zou je als jongere oudere zomaar somber van kunnen worden, dus draaide ik de hele zomer al om die bomen heen, op zoek naar verlichting. Kan die tak eraf, moet er hier of daar een pluk uit?
Zelf heb ik hoogtevrees en slappe zaagarmen; voor deze klus ben ik aangewezen op mijn man. En die houdt van bomen met alles erop en eraan, dus dat wordt hakketakken voor het takkenhakken. Hij is hooguit bang dat de berk een keer omvalt, waarmee het hier weer plat en kaal zou worden. Nu kan een berk wel tachtig jaar mee, dus die van ons is met zijn zesendertig jaar amper aan een midlife crisis toe, laat staan aan omvallen. Om mijn man nog eens extra gerust te stellen duw ik tegen de omvangrijke stam - “Zie je wel: die geeft geen krimp!”

Zichtbaar resultaat!

Maar hij moet echt een stukje opgekroond, net als de es, zodat de zon eronderdoor kan schijnen. In de groene bak is nog ruimte. En het najaar is dé tijd om een berk te snoeien, want straks komt de sapstroom weer op gang. En eindelijk is het weer eens een droge dag met zon! Tegen zoveel argumenten is mijn man niet opgewassen en zuchtend haalt hij de ladder, de zaag en de snoeischaren. Ik wijs, hij zaagt. Tak na tak valt naar beneden, veel dood hout ook uit de es. We zagen, knippen en breken de boel in stukjes en nog één keer eten we buiten, knipogend nu naar de zon!

Dat verbroedert. “Leuk!” zegt mijn bomenman, “zo samen buiten werken!”

Hij is om: voortaan takkenhakken zonder hakketakken, voor licht in onze tuin!

Oktober 2012